Kod: Zaznacz cały

Już w pierwszych zdaniach wypowiedzianych po zbrodni w Londynie premier Wielkiej Brytanii oskarżył zbrodniarzy o to, że są zdrajcami islamu, którzy swą zbrodnią religii tej zaszkodzili, i zapewnił, że cała Wielka Brytania kocha swoich muzułmanów, doceniając ich wkład w jej kulturę, historię oraz gospodarkę. Gdyby nie było to tragiczne, nadawałoby się na skecz jakiegoś Monty Pythona.

Oto dwóch islamskich fundamentalistów morduje z okrzykiem "Allach Akbar" brytyjskiego żołnierza za karę za to, że jest żołnierzem armii, która obaliła afgański talibanat, a najważniejszym i najpilniejszym przesłaniem premiera Wielkiej Brytanii jest, by cień ten zbrodni nie padł na wizerunek islamu.

Słowa premiera Camerona miałyby sens, byłyby ważne i potrzebne, gdyby padły ze strony samych muzułmanów. To nie premier, tylko jakiś naczelny imam wysp powinien zapewnić, że islam zbrodniarzy to nie jest "prawdziwy" islam. To liderzy społeczności brytyjskich muzułmanów powinni sprawców ataku uznać za zdrajców i szkodników swej wiary, i zapewnić, że ich ekstremistyczne przekonania są przez zdecydowaną większość z nich potępiane.

Nic podobnego nie nastąpiło. Przeszukuję internet i - choć od zdarzenia upływają kolejne godziny - znajduję tylko informacje o uchybieniach brytyjskich służb. Żadnego, bodaj delikatnego potępienia ze strony współwyznawców, żadnego odcinania się. Jeśli ktoś odważy się pytać muzułmańskich liderów opinii albo przywódców religijnych o tę zbrodnię, wypowiadają się oni w tonie podobnym, jak kiedyś lewicowi intelektualiści o morderstwach Czerwonych Brygad czy Baader-Meinhof: nie zaprzeczając, że zbrodnia jest zbrodnią, ale i nie potępiając jej wyraźnie, wskazują, jakie to ważkie i nie przez świat islamu zawinione przyczyny popchnęły pobożnych wyznawców Allacha do desperackiego czynu.

Za to muzułmańska ulica ani przez chwilę nie ukrywa, że się ze zbrodnią solidaryzuje, że wykonawcy egzekucji na żołnierzu zasługują na pochwałę i na naśladownictwo.

W tej sytuacji zapewnienia pseudokonserwatywnego polityka brzmią jak żałosne skamlenie, zwłaszcza gdy jednocześnie nakazuje brytyjskim żołnierzom, by dla własnego bezpieczeństwa nie pokazywali się na ulicach Londynu w mundurach. Jeden atak "mężczyzn o nieeuropejskich rysach" wystarczył, by brytyjska armia ze strachu o skórę nie ważyła się nosić swoich mundurów we własnej stolicy!

Problem Camerona polega na tym, że w obecnej sytuacji nie ma on już innego wyjścia niż podlizywać się muzułmanom, jak - nie przymierzając - Chamberlain z Daladierem podlizywali się latami Hitlerowi. Atak dwóch nożowników, których porażone strachem europejskie media boją się nawet nazwać czarnymi czy muzułmanami, to przecież tylko wierzchołek góry lodowej. Podobnie, jak trwające kolejny dzień zamieszki muzułmanów pod Sztokholmem, które ten sam strach każe przedstawiać jako dzieło enigmatycznie określanej "młodzieży".

Kiedy parę tygodni temu byłem w Londynie, dziennikarka opowiadała mi o porządkach panujących w jej dzielnicy, gdzie kobieta - nawet biała, jeśli z braku pieniędzy musi tam akurat mieszkać - nie może się pojawić na ulicy z odsłoniętą głową, a mężczyzna z piwem w ręku, bo za to dostaje się, za przeproszeniem, w mordę od tzw. muzułmańskiego patrolu. I każdy się już nauczył, że należy obitą mordę wytrzeć, przeprosić i więcej Allachowi nie podskakiwać, bo inaczej dostanie się nożem i żadna policja ani inne władze na muzułmański patrol nie pomogą.

Europa, zajęta gwarantowaniem swym mieszkańcom praw tego rodzaju, jak prawo każdego "wesołka" (ang. gej) do "ślubu" i adoptowania sobie chłopczyka, nie jest w stanie zapewnić kobietom prawa do chodzenia w bluzce na ramiączkach i bez kapy na włosach, a mężczyznom do tradycyjnego kufla w pubie. Jeśli ktoś patrzy na "marsze szmat" i "parady równości" z obrzydzeniem, może sobie powiedzieć spokojnie: ostatnie podrygi zdychającej ostrygi, niebawem wezmą się za plugastwo dziarscy brodacze z muzułmańskiego patrolu i potraktują rozwydrzonych sukcesami perwersów zgodnie z prawem koranicznym. Czy to jest pociecha, to inna sprawa...

Bo i kto im podskoczy? Europa robi dziś pod siebie ze strachu przed islamskimi imigrantami, choć za wszelką cenę stara się tego nie dać po sobie poznać. Nawet Papież Franciszek, beatyfikując męczenników pomordowanych przez muzułmanów za to, iż odmówili nawrócenia się na wiarę Allacha, nie odważa się w beatyfikacyjnej homilii ani razu wspomnieć, kto i za co wspomnianych męczenników umęczył. Kolejny Monty Python.

Zachodnie rządy już dawno wybrały strategię: będą się starały ze wszech sił wmówić sobie, że większość muzułmanów nie jest "taka" i iść na coraz większe ustępstwa wobec wyimaginowanych "dobrych" muzułmanów, choć ci bynajmniej nie chcą potępić ekstremistów ani się od nich odciąć, wmawiając sobie, że ustępstwa wzmacniają domniemanych liberałów przeciwko radykałom. Choć jest przecież oczywiste, i dowodzą tego niezliczone przykłady, że dyktowane tchórzostwem ustępstwa wobec przemocy zawsze prowadzą tylko do jej nasilenia.

Problemem Europy jest to, że w pogoni za utopią multikulturalizmu, w ideologicznym obłędzie niszczenia swych kulturowych korzeni oraz państw narodowych zafundowała sobie bardzo prężną demograficznie mniejszość (na razie mniejszość), która nią - Europą - głęboko gardzi. W oczach muzułmanina, nawet najdalszego od ekstremizmu, współczesny Zachód jest dekadenckim światem egoistycznych starców, którzy całe życie myśleli tylko o dogadzaniu sobie, nie chcieli mieć potomstwa, a teraz sprowadzają sobie biednych imigrantów, żeby ich utrzymywali.

Owszem, mają nagromadzone bogactwa (łatwo podpowiedzieć sobie: z wyzysku naszych ojców w byłych koloniach) i z tego należy skorzystać, ale niczym nie imponują, nie zasługują na szacunek, skazani są na wymarcie. Jedyny spór może być o to, czy pozwolić im wymierać spokojnie, co najwyżej odmawiając finansowania im emerytur z podatków zdzieranych od wiernych, czy też proces ten przyspieszyć.

Odpowiedzią Zachodu jest uparte niewidzenie problemu, zaklinanie rzeczywistości polit-poprawnymi bredniami o "młodzieży z przedmieść" i "nieeuropejskich rysach", zapewnianie, że za działania radykałów nie winimy wszystkich muzułmanów, nawet jeśli sami muzułmanie co najmniej milcząco, a często wręcz demonstracyjnie je akceptują; a wreszcie dyskretne podlizywanie się islamowi dawaniem do zrozumienia, że my, postępowi Europejczycy, też, wiecie, nie lubimy tych Żydów i potępiamy "izraelski imperializm". Marnie to rokuje na przyszłość, zwłaszcza gdy w ideologicznym zadufaniu stworzono piramidę finansową, zwaną strefą euro, której upadek jest nieuchronny, ze wszystkimi tego skutkami społecznymi.

A my, Polacy? My, uważając się za głupich, białych murzynów, z zachwytem kopiujemy to wszystko, co potężniejsze od nas zachodnie kraje przywiodło do obecnych niepokojów i wiedzie dalej do katastrofy. Marzymy, żeby móc wyjechać i dostać papier, że się już jest "britiszem", a w kraju pozwalamy panoszyć się mędrkom, bredzącym o Polsce "kolorowej", tolerancji i multi-kulti, zupełnie nie zauważając, że właśnie się ono zmienia w tumulti-kulti.

Nie uczyć się na własnych błędach zawsze było naszą specjalnością, ale teraz, nie ucząc się nawet na cudzych, gdy ich skutki biją po oczach, rzeczywiście "nowe przysłowie Polak sobie kupi".

"EUROKALIFAT" R.Ziemkiewicz

Kod: Zaznacz cały

Nowy rasizm
Istnieje na Zachodzie prawo, o którym nie mówi się zbyt często. Prawo, którego się nie nagłaśnia, a które funkcjonuje od lat. Prawo definitywnie rasistowskie, a mimo to, przez niektóre "postępowe" państwa, akceptowane. Rasizm politycznie poprawny. Rasizm zachodniej lewicy, czyli tzw. dyskryminacja pozytywna.[1]

Genezy dyskryminacji pozytywnej należy dopatrywać się w promowanej na Zachodzie polityce wielokulturowości. Idea "multi kulti", wdrażana głównie przez USA i UE, ma na celu zbudowanie państwa zróżnicowanego kulturowo i etnicznie, a zarazem tworzącego solidarne i tolerancyjne społeczeństwo. Według ludzi wierzących w tę ideę, nie zostanie ona wprowadzona w życie, dopóki nie zostaną wyrównane szanse w dostępie do edukacji i pracy między mniejszościami narodowymi/etnicznymi, a dominującą grupą etniczną danego kraju. By walczyć z tą "społeczną niesprawiedliwością" stosuje się różne formy interwencjonizmu państwowego, a jedną z nich jest właśnie dyskryminacja pozytywna(zwana w USA "akcją afirmacyjną").

Ludzie należący do mniejszości etnicznych mieli, ewentualnie mają, w porównaniu do reszty społeczeństwa, gorsze warunki do edukacji. W związku z tym lewica wpadła na pomysł, że należy im to zrekompensować gwarantując pewną, w dużym stopniu niezależną od wyników w nauce, liczbę miejsc na studiach. Zwolennicy tego systemu utrzymują, że obywatele należący do mniejszości mają takie same zdolności jak reszta społeczeństwa, tylko muszą mieć zagwarantowaną możliwość ich realizacji. Socjaliści zakładają też, że część ludzi pochodzących z mniejszości etnicznych prawdopodobnie osiągnie sukces, przez co stanie się przykładem dla reszty swojej społeczności. Skutkiem akcji afirmacyjnej ma być też to, że poprzez większą liczbę studentów wywodzących się z mniejszości dojdzie do zawierania kontaktów i przyjaźni między członkami różnych kultur. To, jak wygląda wdrożona w życie dyskryminacja pozytywna, możemy zobaczyć w USA.

Akcja afirmacyjna polega w tym kraju na narzuceniu uniwersytetom, szpitalom i policji dosyć specyficznych kryteriów rekrutacji. Przy naborze przymusowo bierze się pod uwagę m.in. rasę i płeć kandydata. Prostym przykładem działania dyskryminacji pozytywnej jest sposób naboru na wyższą uczelnię. Jeśli biały uczył się w szkole średniej na same piątki, a Murzyn na same czwórki, to na studia dostanie się Murzyn. Inteligentny biały heteroseksualista nie będzie miał też większych szans z mniej inteligentną kobietą, lesbijką, czy Indianinem. Ale to jeszcze nie wszystko: lewicowcy tworząc prawo walczące z nierównościami, zapomnieli, że istnieją biedni ludzie rasy białej. Zapomnieli. Nie wzięli pod uwagę, że istnieją czarnoskórzy milionerzy i biedni biali - umysł lewicowca nie był w stanie tego prostego faktu przyjąć do wiadomości. Efekt jest taki, że zdolny biały z najniższej warstwy społecznej, uczący się na piątki i tak się nie dostanie na studia, bo na jego miejsce zostanie przyjęty Murzyn z bogatej rodziny, który miał ze wszystkiego czwórki. To rasistowskie prawo ma, zdaniem lewicy, rekompensować krzywdy, jakie mniejszości etniczne doznawały kilkadziesiąt lat wcześniej ze strony białych. Niestety lewica nie zadała sobie pytania, czemu młodzi biali mają ponosić odpowiedzialność za to co zrobili ich przodkowie. Dopiero w tym roku odbyła się na ten temat debata.

Polityką dyskryminacji pozytywnej są objęci Afroamerykanie, Latynosi i rdzenni Amerykanie. Azjaci nie są w tym systemie uwzględnieni, gdyż w porównaniu do wcześniej wymienionych grup etnicznych radzą sobie o wiele lepiej i to bez pomocy ze strony państwa. W 1997 roku George W. Bush podpisał ustawę nakazującą wszystkim amerykańskim uniwersytetom publicznym w stanie Teksas zagwarantowanie mniejszościom etnicznym co najmniej 10% miejsc. W formularzu wypełnianym przez kandydata na studia znajdują się pytania dotyczące: rasy, pochodzenia etnicznego, geograficznego i płci. Odgrywają one dużą rolę w tym, czy dana osoba zostanie przyjęta. Podobnie jest w kilku innych stanach. Efektem akcji afirmacyjnej jest np. to, że tysiące niedoszłych studentów, oskarżyło Uniwersytet Stanu Michigan o nierówne traktowanie ich podczas naboru... domagają się zwrotu opłaty egzaminacyjnej. W 1967 roku, w Kalifornii wprowadzono prawo uzależniające liczbę policjantów danej rasy od tego, jaki odsetek ludzi tejże rasy znajduje się na określonym obszarze. Jeśli w danym mieście jest np. 20% Murzynów, to tyle samo procent ma pracować w tamtejszej w policji.

Jeśli chodzi o Europę, dyskryminacja pozytywna istnieje m.in. w Norwegii(w każdej spółce publicznej, liczącej co najmniej 5 osób, musi się znajdować co najmniej 40% kobiet). Słowacja, pod naciskiem UE, wprowadziła politykę dyskryminacji pozytywnej(która miała poprawić sytuację znajdującej się tam, bardzo licznej grupy Cyganów), ale w 2005 roku uznano tę praktykę za niezgodną z konstytucją tego kraju.

Krytyka

Dutch Martin – absolwent stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Bostońskim i zarazem członek Czarnych Konserwatystów - uważa, że istnienie dyskryminacji pozytywnej sugeruje, że Afroamerykanie są mniej inteligentni od białych, dlatego opowiada się za jej zlikwidowaniem. Oprócz tego twierdzi, że Murzyni są na tyle inteligentni, iż nie potrzebują żadnych taryf ulgowych na to, by dostać się na studia.

Coraz częstsze są też protesty studentów. W ramach sprzeciwu wobec dyskryminacji pozytywnej amerykańscy studenci organizują co roku ogólnokrajową "afirmacyjną akcję sprzedaży ciasteczek", podczas której ciastka są sprzedawane: białym i Azjatom po jednym dolarze, Afroamerykanom, Latynosom i rdzennym Amerykanom po 50 centów, a kobietom po 25 centów. Oskarżani o rasizm studenci tłumaczą, że ceny tych ciasteczek odzwierciedlają metody działania dyskryminacji pozytywnej. Protesty zaczęły nabierać na sile odkąd w czerwcu 2003 roku Sąd Najwyższy USA postanowił, że wszystkie uniwersytety państwowe powinny przy naborze studentów uwzględniać kryterium rasy i pochodzenia etnicznego.

Stephen Carter, wykładający na Uniwersytecie w Yale, w swojej książce „Reflections of an Affirmative Action Baby” opisał powstanie syndromu „najlepszego czarnego”: „Jesteśmy oceniani miarą: pierwszy czarny, tylko czarny, najlepszy czarny”. Carter zauważa, że ludzie nie oceniają już miarą – „najlepiej wykwalifikowany pracownik”, lecz „najlepiej wykwalifikowany czarny pracownik”. Profesor Richard Sander, z Uniwersytetu Kalifornijskiego, w grudniu 2004 roku opublikował artykuł krytykujący dyskryminację pozytywną. Wynika z niego, że spośród wszystkich studentów Afroamerykanów przyjętych na studia prawnicze dzięki akcji afirmacyjnej, ponad połowa miała najniższe wyniki na roku.

Dyskryminacja pozytywna przyczyniła się do tego, że na studia dostają się głupsi ludzie kosztem inteligentniejszych. Pracę dostają niezbyt zdolni ludzie kosztem utalentowanych. Szerzy się nienawiść w stosunku do uprzywilejowanych grup etnicznych. Takie oto są skutki socjalistycznego ulepszania ludzkości.

Przypisy:

[1] Brawa należą się tęgim mózgom, które ukuły ten termin... tylko lewicowy inteligent, nie w ciemię bity, mógł wpaść na pomysł, że można kogoś dyskryminować pozytywnie.